#23 Wat je nergens anders leest over Pommelien Thijs
Over Panic! At The Disco en gekke akkoorden
The Notes in My Ears is de nieuwsbrief van Jasper Van Loy, muziekjournalist bij De Morgen en Humo. Elke woensdag een persoonlijke selectie muziekverhalen en songs.
Of ik iets wilde vertellen over mijn nieuwsbrief, vroeg Max De Moor van De Standaard mij vorige week, want hij werkte aan een artikel over Substack. Ik had niet verwacht dat hij mij als enige Vlaming op dit platform zou vermelden, laat staan dat het mij in vier dagen bijna honderd volgers zou opleveren.
Om maar te zeggen: welkom aan de nieuwelingen. Hier lezen jullie alles wat ik kwijt wil over muziek, maar waar mijn bazen bij De Morgen en Humo geen plaats voor hebben: achtergrond bij de stukken die ik schrijf, lijstjes met mijn lievelingsmuziek en soms een scherpe opmerking over mijn vak.
Nu over tot de orde van de week: Pommelien Thijs. Ik hoor mijn nieuwe abonnees al foeteren, dat ze van een Humo-journalist toch meer mogen verwachten dan het zoveelste Pommelien-verhaal, een zangeres waar ondertussen iedereen en hun moeder een mening over heeft. En of ik dan niks over Fontaines D.C. te vertellen heb.
Maar het is niet omdat er veel over Pommelien geschreven wordt dat het allemaal interessant is. De stukken gaan te vaak over haar lief en haar geld en te weinig over haar pioniersrol in de Vlaamse pop.
Vlaanderen heeft het lang moeilijk gehad met pure, fonkelende popmuziek, schreef Geert Zagers jaren geleden al in Knack Focus:
De twee populairste Nederlandstalige artiesten van de voorbije jaren zijn Niels Destadsbader en Metejoor, twee mannen die niet zozeer larger than life dan wel down to earth zijn. Het slag dertigers dat op zondag al eens graag stoofvlees gaat eten bij de bomma en daarna FC De Kampioenen kijkt. Dat is geen verwijt. Het is net hun kracht. Alleen blijft het vreemd dat dát het enige lijkt wat Vlaamse pop kan zijn.
Pommelien heeft dat gat samen met Camille zo goed als helemaal dichtgereden. Ook in de vaderlandse rock verzet ze de bakens. Rock, het genre dat in deze contreien tot voor kort vooral vuil en raar moest zijn, mag dankzij bruggenbouwers als Thijs nu ook een zonnebloemkleedje aan.
Om die reden, en omdat ze volgende week aan een historische reeks van negen AB’s begint (en in september doet ze er nóg eentje), stelde ik aan mijn cheffen bij Humo voor om een diepgaand, tikje nerdy portret te schrijven voor de fans en andere geïnteresseerden, zoals we ook internationale sterren als Gracie Abrams en Olivia Rodrigo belichten. Hier is het, en laat me zeker weten of collega Frederick Vandromme en ik in dat opzet zijn geslaagd.
Twee dingen wil ik hier al uit het stuk lichten, opdat u ze als tegenargument kunt gebruiken mocht u mensen tegenkomen die Pommelien Thijs nog steeds niet naar waarde schatten.
Eén: het idee om het AB-record van dEUS (acht keer) aan te vallen, kwam niet van Pommelien of haar team, wel van Tarik Vanrompaey, programmator bij de Ancienne Belgique. Zijn gedachtegang: zou het niet cool zijn dat een jonge vrouw het record breekt? Mijn gedachtegang: als de meest prestigieuze concertzaal van het land je zo graag aan de borst wil drukken, dan mag de smaakpolitie zeggen wat ze wil.
Twee: ik wist dat Pommelien oprecht van Panic! At The Disco en andere rockbands hield, maar was toch aangenaam verrast toen haar producer Stefan Van Leijsen vertelde dat ze ook in de studio graag buiten de lijntjes kleurt. “Wij zijn gericht op radiohits, Pommelien is experimenteler ingesteld en zoekt graag de grenzen op: met een gek akkoord of een ruige gitaarsolo.”
Over akkoorden gesproken, ik las deze week een leuk stuk van Chris Dalla Riva, een van mijn favoriete auteurs op Substack. Hij analyseerde de akkoordenschema’s van bijna 700.000 nummers en stelde vast dat die almaar eentoniger worden. Vooral 7-akkoorden zijn steeds minder in trek.
Toen ik dat las, dacht ik aan een TikTok-post van producer Joes Brands. Hij stelde vast dat vier van de meest gestreamde songs op dit moment, waaronder ‘That’s So True’ van Gracie Abrams en ‘Messy’ van Lola Young, begínnen met een majeur 7-akkoord. Net als … ‘Atlas’ van Pommelien Thijs.
Tiktok failed to load.Enable 3rd party cookies or use another browser
5+1 gratis
Naar goede gewoonte tip ik op het einde van deze brief nog vijf songs en één andersoortig cultureel fenomeen.
Hamish Hawk - ‘Big Cat Tattoo’
Ik ken de Schotse songsmid al even, maar op aanraden van kersvers abonnee Erik D’Heer luisterde ik nog eens aandacht naar de plaat die hij vorig jaar aan zijn coming-out wijdde. En Erik heeft gelijk: het is absoluut een parel.
Iskander Moon - ‘About You’
Met dit nummer weet ik het zeker: de Belgische singer-songwriter is iets heel bijzonders op het spoor, en het zit verscholen tussen Bon Iver en Mumford and Sons.
Marguerite - ‘Les filles, les meufs’
Alumna van de Waalse ‘Star Academy’ viert haar biseksualiteit met een tintelende debuutsingle, die het ook behoorlijk goed doet op TikTok.
Lisa Knapp & Gerry Diver - ‘Hawk & Crow’
Het powerkoppel van de Britse folk heeft een prachtige nieuwe plaat uit, voor fans van vroege Björk en Rhiannon Giddens.
XXJulia - ‘Berlin Boy’
Op mijn eigen TikTok-profiel probeer ik elke week een opkomende Belgische artiest naar voren te schuiven, en vorige week viel mijn keuze op deze Antwerps-Tilburgse en haar frisse soulpop.
Je vindt alle nummers terug in deze playlist, net als de tips die ik in de vorige nieuwsbrieven heb gegeven. Bij dezen zijn ook jouw aanraders van harte welkom.
En, last but not least, een niet-muzikale cultuurtip. Ik was tv-satiricus John Oliver, mijn favoriete Englishman in New York, even uit het oog verloren, maar volg hem sinds de tweede troonsbestijging van Trump weer op de voet. Oliver is een alchemist, die goud weet te maken van de stront die de leider van zijn aangenomen land elke dag weer over de wereld uitsmeert. Dat bewijst hij in élke uitzending die hij maakt, maar zijn recente routine over trans atleten sloeg alles.
Het item duurt 42 (!) minuten en zit tjokvol cijfers en feiten, maar Oliver geeft de hele video lang geen krimp: zijn timing is onberispelijk, zijn toon perfect, elke witz treft doel en te midden van al die grappen verliest hij geen moment uit het oog waar hij zijn verhaal begonnen is en waar het toe moet leiden.
John Oliver is mijn hoop in bange dagen, omdat hij bewijst dat je kijkers, lezers, luisteraars en scrollers echt nog kan meekrijgen met een moeilijk verhaal, zolang het maar goed verteld is.
Hartelijks,
Jasper
Hier in Nederland zijn we Pommelien nog niet zat, hoor! Ik denk zelfs dat ze nu pas voorzichtig in onze mainstream aan het raken is.
Ik weet nog dat ik een keer met Simon de Wit (Blanks) sprak over zijn muziek, en dat hij me vertelde dat hij een nummer met haar geschreven had dat het heel goed deed in de Belgische charts. Ik had toen nog nooit van haar gehoord - dit was 2023, denk ik? Bijzonder hoe groot dat verschil kan zijn, terwijl we geografisch zo dicht bij elkaar liggen.