#19 Wanneer zien we Tamino kippenvleugels eten?
Over Pomrad en Timothée Chalamet
Het moeilijkste aan schrijven over muziek is kiezen over wie je schrijft. Belicht ik de popster van het moment, de sympathieke rapper die me aanspreekt op Instagram, het gitaargroepje uit Leeds waarvan NME zeker weet dat ze binnen vijf jaar de nieuwe Arctic Monkeys kunnen zijn of toch maar een van de 76 miljoen andere mensen die zich volgens een recente studie in meer of mindere mate aan de muziek hebben gewijd?
Daarom vind ik het fascinerend wanneer alle Vlaamse muziekjournalisten in die eindeloos grote vijver naar dezelfde vis hengelen, zoals vorige week Tamino.
Ik snap het wel, want de man heeft een heel goeie plaat uit, had daarover veel te vertellen en was blijkbaar bereid om dat in veelvoud te doen. Alleen al aan de Vlaamse geschreven pers gaf hij vijf grote interviews: Humo, Knack Focus, De Morgen, De Tijd en De Standaard - dat laatste werd ook nog eens overgenomen door Het Nieuwsblad, Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg. Dat zijn dus alle grote bladen die zich met alternatieve muziek bezighouden en alle kranten op Het Laatste Nieuws na. Dat heet: volledige afdekking.
Maar voor Tamino moet het toch vermoeiend zijn geweest, vijf keer omstandig uitleggen waarom je naar New York bent verhuisd en wat voor een stad dat nu eigenlijk is. In De Morgen zei hij:
“Maar New York laat zich niet negeren: zodra je er uit je appartement stapt, word je onvermijdelijk in de stroom van de stad meegesleurd.”
In De Tijd werd dat:
“Als je buitenkomt, word je meteen meegesleurd door dat levende organisme van een stad zonder dat je daar iets over te zeggen hebt.”
In beide stukken illustreert hij dat punt met dezelfde quote van Edward Hopper uit een stuk in The New Yorker: ‘New York reveals your secret self.’ Een citaat dat hij voor Knack Focus nog eens afstofte, en daar citeerde hij ook de Egyptische schrijver en Nobelprijs-winnaar Naguib Mahfouz: ‘Home is not where you were born. Home is where all your attempts to escape cease.’ Die quote kwam dan weer terug in De Standaard.
De journalisten van De Morgen, Humo en Knack Focus sleurden ons ook onvermijdelijk mee een anekdote over het eerste New Yorkse appartement van Tamino, waar geen warm water zou geweest zijn - het bleek trouwens een slecht geboekte Airbnb. In alle drie die interviews vertelt hij ook de les die hij leerde van zangeres Mitski, met wie hij het duet ‘Sanctuary’ opnam. In Humo:
“[…] niemand komt naar mijn concerten om getuige te zijn van mijn schommelende gemoedstoestand. De mensen willen mijn liedjes horen, ontroering voelen of simpelweg geëntertaind worden – in de best mogelijke omstandigheden.”
En in Knack Focus:
“Mensen gaan niet naar een show om getuige te zijn van je gemoedstoestand. Ze willen je liedjes horen. Ze willen bewogen worden, ze willen gemotiveerd worden. Soms willen ze zelfs gewoon geëntertaind worden.”
Mitski kwam trouwens geregeld naar Tamino kijken toen hij haar voorprogramma speelde, las ik in De Standaard. En in De Morgen, Knack Focus en Humo.
Dat zijn voor alle duidelijkheid allemaal goede interviews, waar je als fan van Tamino veel uit opsteekt. Alleen heeft de klassieke tournee langs kranten en bladen zijn beperkingen. Het strak afgelijnde tijdslot, om te beginnen, minus het kwartier dat je als journalist en geïnterviewde nodig hebt om op te warmen voor je de diepte in kan. Op sommige vragen ken je min of meer het antwoord en toch moet je ze stellen, omdat je nu eenmaal een Verhaal wil vertellen met een Kop en een Staart.
Bovendien hebben die doorwrochte interviews en portretten niet het bereik van de nieuwe generatie gespreksconcepten, die veel luchtiger en vaak ook visueler zijn. Denk aan ‘Chicken Shop Date’, waarin Amelia Dimoldenberg tussen twee nuggets door ontboezemingen ontlokt van Sabrina Carpenter en Billie Eilish. Of aan Nardwuar the Human Serviette, de clowneske muziek-interviewer die zich veel beter voorbereidt dan kleedt en zo de monden doet openvallen bij zijn gasten en kijkers. In haar sterke post over het fenomeen schrijft
dat de Oscarcampagne van Timothée Chalamet, om meer dan één reden de Tamino van Hollywood, veel meer op dat soort lolletjes leunde dan op kranten-interviews en ‘Saturday Night Live’.Tamino die over zijn liefdesleven praat boven een emmer gefrituurde kip: het is onwaarschijnlijk, maar niet ondenkbaar.
5 + 1 gratis
Abel Selaocoe - ‘Tsohle Tsohle’
Verbluffende zanger-cellist zingt hymnes uit zijn geboorteland Zuid-Afrika in dezelfde adem als sarabandes van Bach en creëert zo zijn eigen genre.
Maya Delilah - ‘Squeeze’
Britse aanwinst op het Blue Note-label groovet als Anderson .Paak en heeft met haar vingers tot aan het derde kootje in de strooppot van Prince gezeten.
Pomrad - ‘Suzy Got Lost’
Na fratsen met Lander Gyselinck en co. vaart Adriaan Van de Velde weer onder eigen vlag, met sprankelende synthfunk en soms een geutje shtamp.
Superorganism - ‘Something For Your M.I.N.D.’
In 2019 was dit trippy collectiefje een revelatie, in 2022 al bijna weer vergane glorie en sindsdien heb ik niks meer van hen gehoord. Vandaag moest ik er plots weer aan denken, en nu u ook.
TAXITAXI - ‘Literatuur’
Heerlijk lompe Nederlandse punkers vragen aan Frits Spits, de iconische presentator van De taalstaat, of de berichtjes van hun ex en ‘Mag ik dan bij jou’ van Claudia de Breij literatuur zijn.
Je vindt alle nummers terug in deze playlist, net als de tips die ik in de vorige nieuwsbrieven heb gegeven. Bij dezen zijn ook jouw aanraders van harte welkom.
En om te eindigen een theatertip: Yellowcake, Little Boy van Het Nieuwstedelijk.
Bij Het Nieuwstedelijk is de tekst altijd baas, en wat voor een verbluffende tekst is Yellowcake, Little Boy. Centraal staat Edward Sengier, de Belgische industrieel die het uranium voor de atoombom in Congo liet delven en verkocht aan de Amerikanen. Naast hem laat auteur Stijn Devillé nog vele anderen aan het woord: Albert Einstein, een Japanse vrouw in Hiroshima, een VN-gezant die wordt tegengewerkt als hij onregelmatigheden wil onderzoeken in een Congolese mijn…
De acteurs laveren constant tussen rollen en vertellen alle verhalen door elkaar. Zo laten ze in een spel van licht en live-muziek zien waarom zowel de geschiedenis als de actualiteit zo ingewikkeld zijn: in het spel van de grote belangen is er niets dat niet iets anders aanraakt.
Hartelijks,
Jasper
Grappige analyse van pers-tours van grote muzikanten. Je moet als journalist jezelf echt weten te onderscheiden van de rest - ik denk dat dat in zekere zin altijd al zo is geweest, voor de muzikant zelf, maar nu ook voor het publiek, want die kijken/lezen alles. Als het algoritme eenmaal doorheeft dat je fan bent van een bepaalde artiest, schotelt het je fragmenten van allerlei interviews voor en als daar telkens hetzelfde antwoord wordt gegeven, ben je de aandacht snel verloren.
Ik vind Chicken Shop Date heel erg leuk, Amelia is zo grappig en er hangt altijd een flirterige sfeer in de lucht, terwijl het toch professioneel blijft. Hot Ones vind ik ook een vet interviewconcept, en Last Meals van Mythical Kitchen is ook een aanrader. Dat zijn shows die ik niet alleen maar kijk voor hun gasten, maar ook omdat het format zo goed is, en de interviewers stellen ook razend goede vragen.
Als krant kun je daar moeilijk mee concurreren, natuurlijk. Maar je concurreert wel met andere kranten, en weet je daar maar eens op een creatieve manier te onderscheiden.