#11 Een idee voor de Week van de Belgische Muziek
Over de VRT en de producer van Kate Bush
Eindelijk heb ik met Liz Pelly gesproken! In nieuwsbrieven #8 en #9 had ik het al over haar en haar boek Mood Machine, dat in detail beschrijft hoe Spotify schimmige deals sluit met platenfirma’s en artiesten uit de markt prijst door goedkopere muzak te bestellen bij ‘spookartiesten’. Aan mij legde ze heel goed uit waarom dat precies zo kwalijk is:
“Spotify heeft zichzelf altijd aan de muziekwereld verkocht als een meritocratie, waarin iedereen het kon maken. […] Maar dat is niet het hele verhaal […] Die zogenaamde spookartiesten bouwen niks op, sommigen moeten het doen met één som na bewezen diensten. Ze kunnen dus de vruchten niet plukken van het succes, en krijgen geen inzicht in de deal die hun werkgever met Spotify heeft gesloten.”
Lees het hele interview met Liz Pelly (De Morgen)
Overigens maakte Spotify deze week bekend dat het in 2024 een recordbedrag uitbetaalde: 10 miljard dollar. Boven het persbericht dat ik kreeg, stond eerst ‘aan artiesten’, maar niet veel later volgde de correctie: het moest ‘aan de muziekindustrie’ zijn. Dat zegt alles, en de bijhorende mededeling van Spotify-bons David Schaefer kan ik na Mood Machine niet lezen zonder hardop te lachen:
“Everyone’s invited. Even better, payments to the music industry have shifted from a concentrated few at the top to an increasingly diverse and growing ecosystem of artists finding success.”
Lees het persbericht van Spotify
Over naar de orde van de dag, of beter gezegd van de week. Het is namelijk de Week van de Belgische Muziek. Voor Humo maakte ik samen met collega’s Joshua Migneau en Frederick Vandromme de staat van de belpop op, vijf jaar na corona. Dit is wat ik onthoud uit twee weken research en de gesprekken met een twintigtal getuigen:
De clubs lokken meer volk met minder concerten. Minder kleine shows dus, en minder kansen voor artiesten die aan het begin van hun carrière staan.
De prijzen van de headliners swingen de pan uit, die van de kleine bands stijgen niet of nauwelijks.
Van de podiumtechnici die tijdens de pandemie voor een andere job kozen, is lang niet iedereen teruggekeerd. Een nieuwe opleiding voor technici geeft de sector wel hoop.
De sector is gaan nadenken over de balans tussen werk en vrije tijd, maar heeft niet alle goede voornemens kunnen waarmaken: de meesten vlogen er des te harder weer in toen de zalen heropenden.
Lees het hele dossier over de staat van de Belgische muziek (Humo)
Als voorbeschouwing op de MIA’s sprak ik voor De Morgen met drummer Marc Bonne, die voor het eerst genomineerd is in de categorie Muzikant. De man sprak met smaak over die keer dat Claude François hem in zijn groepje wilde, die keer dat Koen Wauters hem in zijn groepje wilde en die keer dat de producer van Kate Bush hem vroeg om samen te werken.
Lees mijn interview met Marc Bonne (De Morgen)
Bonne nam met de andere genomineerden in de Muzikant-categorie enkele nummers op in de legendarische Studio Toots op de VRT voor De MIA’s Sessies, net als onder anderen Eefje de Visser en Sylvie Kreusch. De gesprekjes tussen de songs zijn tenenkrullend, maar de sessies zelf zijn knap in beeld gebracht.
Hulde voor livemuziek op tv! Maar ook: waarom gebeurt dit maar één keer per jaar?
Kijk naar De MIA’s Sessies (VRT MAX)
Waarom heeft de VRT geen eigen Jools Holland of VPRO On Stage? Waarom heeft het muzikaal zo rijke Vlaanderen geen muziekprogramma waarin artiesten uit alle hoeken hun nieuw werk voorstellen? Is er voor onze artiesten dan echt niks anders op de buis te rapen dan een cover ter vermaak van een sofa vol BV’s of twee nummers in De zevende dag?
Of laat ons al beginnen met elke dag één nieuw Belgisch nummer op tv, tussen Het Journaal en Thuis - de mensen zappen toch niet weg. Nu eens Sam Gooris, dan weer Meltheads, De Beren Gieren of Coely. Werktitel: Het jaar van de Belgische muziek.
5 + 1 gratis
Vijf recente Belgische tracks die ik goed vind.
Abel Ghekiere - ‘Caroline’
Vorige week kende ik Abel Ghekiere enkel van naam, nu weet ik dat hij soms fluistert en soms schreeuwt, dat hij net als ik fan is van postfolkband Caroline en dat zijn nieuwe plaat In de verte, dit uitzicht (uit op 7/2) er eentje is om naar uit te kijken.
Kaat Van Stralen - ‘Stop met wenen’
Met woonwijken voorsprong mijn favoriet voor De Nieuwe Lichting – hier kun je trouwens stemmen. Ze schrijft teksten als tegelspreuken om ze dan in lekker venijnige rocksongs aan scherven te gooien.
Isbells - ‘Brown Paper Bag’
Vrij naar Johan Cruijff: “Liedjes schrijven is eenvoudig, maar er is niets zo moeilijk als een eenvoudig liedje schrijven.”
Less AUTRE - ‘Driving Too Fast’
Niks aan Less AUTRE is hip, behalve hun muziek: een curieuze mix van new wave, indie en postpunk die op zijn allerbest naast Dry Cleaning en Working Men’s Club mag liggen.
Pothamus - ‘Savaartum Avur’
Mechelen is een keurmerk voor atmosferische metal geworden, met dank aan Psychonaut, Hippotraktor en dit trio, dat op Abur (14/2 uit) met zekere tred nieuwe paden bewandelt. Bezwerende percussie, ijle zang en oosterse invloeden maken van Pothamus een genre op zichzelf.
En om te eindigen: januari is documaand op VRT MAX, en daarom raad ik u graag het prachtige Mother van Kristof Bilsen aan.
Mother begint bij Bilsens eigen, toen nog dementerende moeder – in mei 2020 overleed ze – en bij zijn vader, die niet meer voor haar kon zorgen. De regisseur vindt een geschikt rusthuis in Thailand, waar voor elke bewoner drie verzorgers klaarstaan. Een van hen is Pomm, een vrouw die zo veel moet werken om haar drie kinderen te onderhouden dat ze nauwelijks tijd heeft om zelf voor haar kroost te zorgen. Bilsen legt zijn verhaal in handen van Pomm, waardoor Mother een gelaagde documentaire is geworden die niet enkel over dementie gaat, maar ook en vooral over moederschap.
Hartelijks,
Jasper
