#9 Deze techbro weet precies wat er mis is met Spotify

Over Stevie Wonder en Janis Joplin

Korte nieuwsbrief deze week, wegens weinig tijd en weinig te vertellen. Mijn hele week staat immers in het teken van ESNS (Eurosonic Noorderslag), het showcasefestival in Groningen. De volgende twee dagen ben ik daar om nieuw talent aan het werk te zien en een pak lezingen bij te wonen - meer daarover in een volgende editie. Normaal zou het nu uitgebreid over Mood Machine gaan, het Spotify-boek dat ik vorige week tipte, maar auteur Liz Pelly is ziek en stelde ons interview uit.

Het stukje muziekjournalistiek dat mij deze week het meest heeft bezig gehouden, was een filmpje dat werd gedeeld in de appgroep van muziekpodcast ‘De machine’. Het is een interview met Stef van Vugt van Fruits Music, een label dat zich heeft gespecialiseerd in muziek om op te studeren en te slapen. Van Vugt heeft het allemaal uitgevogeld: hoe hij geïnteresseerden van sociale media naar zijn Spotify krijgt, hoe hij ervoor zorgt dat die mensen daar blijven en hoe lang hij zijn tracks mag maken om er zoveel mogelijk geld uit te halen (Spotify betaalt pas uit wanneer iemand 30 seconden naar je track heeft geluisterd). Van Vugt verdient daar ruim 20 miljoen euro per jaar mee en noemt dat het ‘nieuwe model’, tegenover het ‘oude businessmodel’ van platenfirma’s. Alle artiesten die muziek voor hem maken, blijven anoniem en staan hun rechten af.

Het gaat me er niet om dat van Vugt veel geld verdient met muziek, of dat hij muzak maakt. Iedereen mag dat, het is een businessmodel als een ander. Alleen moet u zich de vraag stellen of het een goede zaak is dat de belangrijkste streamingdienst ter wereld zo is gebouwd dat behangmuziek de grote winnaar is. Ik denk dat dus niet.

‘Als iemand aantoont dat er iets kapot is, dan moet je het herstellen. Of je moet kijken naar de manieren om het zo te regelen dat het wel werkt.’ Niet mijn woorden, wel die van … Stef van Vugt, in een podcast van Music Business Worldwide. Plus est en vous, muziekindustrie.

5 + 1 gratis

1. Andy & The Androids - ‘Dit is de muziek’: dichter Andy Fierens heeft zijn poëziepunkband weer bij elkaar geroepen en dat is goed nieuws.

2. Arcy Drive - ‘Louie’: dit nummer passeerde op TikTok en ik ging er instant van gloeien. De gelijkenis met ‘Piece of My Heart’ van Janis Joplin heeft er wellicht iets mee te maken.

3. Droom Dit - ‘In alles en in iets’: synthwave in het Nederlands, hoera!

4. Gaiko - ‘Crush’: Belgische elektronica voor fans van Caribou, Hudson Mohawke en knetterende breakbeats.

5. jasmine.4.t - ‘You Are The Morning’: zingt als Nico, speelt als John Prine, is getekend bij het Saddest Factory-label van Phoebe Bridgers en haar nakende debuutplaat is geproducet door boygenius. Zie daar de act waar ik het meest naar uitkijk op ESNS.

En om te eindigen: ‘The Wonder of Stevie’, een podcast over de vijf platen die Stevie Wonder tussen 1972 en 1976 uitbracht. Te weten: Music of My Mind, Talking Book, Innervisions, Fulfillingness’ First Finale en Songs in the Key of Life. Gastheer Wesley Morris schrijft voor The New York Times en zit duidelijk op een berg kennis, maar laat de feitjes nooit in de weg staan van het goede verhaal. Met bravoure plaatst hij Wonder en zijn werk in het grote verhaal van een veranderend Amerika en een volwassen wordend Motown. Barack en Michelle Obama, die met hun bedrijf Higher Ground de podcast produceten, komen als superfans ook aan het woord en Barack ging voor een extra aflevering zelfs in gesprek met The Wonder zelf.

Hartelijks,

Jasper