#24 De zachte anarchie van Four Tet
Over extatische metal en platenlabels
Onlangs sprak ik de zanger van een Vlaamse band die al op Pukkelpop speelde en momenteel aan een nieuwe plaat werkt. Die vertelde over een gesprek bij zijn platenfirma dat de persoon aan de andere kant van de tafel telkens zei: “Dat moet je zelf een beetje aanvoelen.”
Hoe vaak de band moest posten op sociale media? Wat ze bij de platenfirma dachten van de live-strategie? Moest er op grote of kleine zalen worden gemikt? “Dat moet je zelf een beetje aanvoelen.”
Die woorden kwamen weer in me op toen
in zijn nieuwsbrief een een goed stuk aanraadde uit over platenlabels. Voor wie geen zin heeft om dat te lezen: het idee van major-labels (Universal, Sony, Warner) versus indies is stilaan achterhaald, want nieuwe artiesten hebben geen reden om allesomvattende deals bij majors te tekenen. Dat stuk lezen kan je hier.De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat ik voor deze week niet verder kom qua diepe inzichten in de muziekwereld. Te veel werk gehad waar ik jullie binnenkort over vertel, en te moe van tot drie uur ‘s nachts op mijn bespreking van Bart De Pauws comeback te wroeten. Bij wijze van einde geef ik graag een handvol recente voorbeelden van mensen die de muziekbusiness zachtjes maar beslist tegen de schenen hebben geschopt.
Four Tet is zo iemand. Op Spotify, zoals trouwe lezers van deze nieuwsbrief weten vervuild door muzak en amuzikale beleidskeuzes, werkt hij al acht jaar aan een playlist met muziek van hemzelf en van anderen. Hij zit aan meer dan 185 uur, alle nummers zijn op een heel nerdy manier met elkaar verbonden en voor de muziek die hij alleen in de playlist wil, gebruikt hij symbolenreeksen als pseudoniem, zodat niemand die kan opzoeken. Op Pitchfork vertelt hij er meer over, in Humo propte ik een paar dozijn van die weetjes in een Por Tret van Four Tet.
Voor dezelfde Humo, die van deze week dus, sprak ik met DJ Marcelle, die net als Four Tet ten dans speelt op Horst:
HUMO Je brengt ook een ep uit op het Belgische klasselabel Cortizona. Tussen de zware bassen van ‘Sorry, No Silence’ hoor je iemand praten over de situatie in Gaza: ‘This is clearly ethnic cleansing.’
VAN HOOF «Dat is Nan Goldin, een Joods-Amerikaanse fotografe en activiste die op de opening van haar tentoonstelling in Berlijn een speech afstak tegen de Israëlische politiek, de Duitse regering en het Westen tout court. ‘Sorry, No Silence’ zou aanvankelijk uitkomen op een plaat bij Play Loud, mijn label in Duitsland, maar daar kregen ze naar eigen zeggen buikpijn van dat standpunt.
Tot slot is dit een goede plek om mijn waardering uit te spreken voor de AB, die op 18 mei een concert organiseert op kindermaat ten voordele van de HOPE Foundation, die psychosociale en artistieke steun biedt aan kinderen in Gaza én helpt met basisbehoeften zoals voedsel, water en onderdak. Een en ander komt in navolging van Start Making Sense, de benefietplaat waarop eind vorig jaar zestig Belgische artiesten de stemmen in elkaar sloegen. De grootste act op de affiche is Charlotte Adigéry & Bolis Pupul, kaarten koop je hier.
5 + 1 gratis
Agriculture - ‘Living is Easy’
Voor sommige mensen gaat metal over agressie, voor mij over endorfines. Ik wil de extase door mijn oren voelen suizen, en of ik dat voelde toen Agriculture afgelopen zondag dit nummer speelde in de Trix, als opwarmer voor het niet veel minder verrukkelijke Chat Pile.
James Frida - ‘Can’t Stay Pressed’
Blijkbaar is neosoul terug, en blijkbaar glibberen de Belgen vrolijk mee. Zie Adja, zie Sevens en zie Abrahamblue, maar vergeet vooral deze knaap niet.
Papooz & Erlend Oye - ‘Make It Work’
Goeie tip uit de laatste Popcast van Stijn Van de Voorde.
Self Esteem - ‘The Deep Blue Okay’
Rebecca Lucy Taylor wordt met de plaat beter. Haar nieuwe worp A Complicated Woman is nog volwassener, nog doordachter, nog euforischer dan wat voorafging. Of zoals ik zou zeggen mocht ik geen drie voor mijn leeftijd hebben staan: main character energy.
Spare Kid - ‘Preoccupied’
Nostalgisch aanvoelende emopunk om met een lach en een traan je kop bij in te beuken. Tegenwoordig ook mijn favoriete luchtdrum-anthem, tussen twee deadlines door.
Je vindt alle nummers terug in deze playlist, net als de tips die ik in de vorige nieuwsbrieven heb gegeven. Bij dezen zijn ook jouw aanraders van harte welkom.
En om te eindigen: een tip voor de fans van comedy. Onlangs kreeg ik een bericht op Messenger van Walter Janssens: of ik eens niet naar zijn CabaretBOM wilde komen kijken. Het was een open mic, zei hij, maar dan voor cabaretiers in plaats van stand-upcomedians. De klassieke open mic is daar volgens hem niet voor geschikt: met acht tot tien minuten per comedian kun je moeilijk een verhaal opbouwen of een liedje laten horen, laat staan dat er op de bühne plaats is voor een piano.
Ik dus op een zondagavond naar Gent, naar het charmante theatertje Bij’ De Vieze Gasten, en spijt had ik geen moment. Voor de pauze bracht Marlies Verschueren een charmante aanzet van haar persoonlijk programma ‘Hello Clitty’. Er was nog werk aan, maar dat mag bij try-outs. Wat ik er bijna een maand na de feiten nog van onthoud, is dat ze de toonhoogte van haar spreekstem corrigeerde met een speelgoedkeyboard. Verschueren is namelijk trans, en je merkte aan haar dat ze de langere boog van veertig minuten gebruiken kon om context te geven en een band op te bouwen met het publiek.
Wie zelf meer van dat soort vertellers wil ontdekken: nu zondag droppen Janssens en de zijnen weer een CabaretBOM. Info en tickets? Info en tickets!
Hartelijks,
Jasper
Dank voor de mention!