#22 De band tussen Tyler, the Creator en Tijs Vanneste

Over het dorpje Zwortegem

Deze week wil ik het hebben over generaties en hoe die elkaar kunnen vinden in muziek.

Soms lukt dat niet, leerde Benson Boone vorig weekend toen hij op Coachella ‘Bohemian Rhapsody’ coverde, mét Brian May op gitaar, en daar volgens getuigen een onaanvaardbaar lauw applaus voor kreeg.

Nochtans is het niet zo moeilijk, bewijzen de 28-jarige songsmid Emmy d’Arc en haar 73-jarige producer Jean Blaute. Waarom hij, vroeg ik Emmy aan het begin van ons lange gesprek voor Humo. “Ik wil niet trendy zijn, dus waarom zou ik een trendy producer willen?” was haar goudeerlijk antwoord. Verder ging het over live spelen in cafés, de koers en Hugo Matthysen - drie van mijn favoriete gespreksonderwerpen.

Voor hetzelfde blad penseelde collega Frederick Vandromme een fraai portret van Tyler, the Creator, bijgestaan door bekende fans. Niet klein was mijn verbazing om tussen de Faisals van deze wereld ook leden van de rijpere jeugd Tijs Vanneste en Geert Meyfroidt te zien staan. Als voorproefje een quote van Tijs:

Zelfs als een plaat mij even wat minder aanspreekt, vind ik het nog altijd superinteressant wat hij doet. Misschien omdat ik die nood aan afwisseling in zekere zin herken. Zelf wil ik carrièregewijs ook telkens iets helemaal anders doen dan wat voorafging – uiteraard op microniveau in vergelijking met iemand als Tyler. Zelfs als ik het niet begrijp, begrijp ik het nog steeds. Begrijp je?

© Humo

Ook op Record Store Day afgelopen weekend werd er generatie-overschrijdend gedrag gesteld. Bij het Nederlandse 3voor12 stelden ze vast dat niet alleen grijze lieden met een magazijn als platenkast, maar ook tieners en twintigers massaal naar de platenboer trokken en daar het geld lekker lieten rollen voor speciale releases van Gracie Abrams, Charli xcx en ambassadeur Pommelien Thijs. Over die laatste gesproken: hoe krankzinnig goed is die nieuwe single!

Nog twee stukken vielen me op.

Eén: het eerste deftige interview met Herman Schueremans in jaren, op de Néderlandse radio zowaar. Onderwerpen: de keuze voor zondag popdag, hoe hij Kings of Leon van de Grieken afsnoepte en hoe het na hem verder moet.

Twee: de zoveelste leuke column van Mark Coenen, in De Morgen. Onderwerpen: het dorpje Zwortegem en waarom De Kreuners daar zo graag speelden.

5 + 1 gratis

1. Bubble Love - ‘Lying In the Sand’

   Ik heb een huizenhoog zwak voor slimme dansmuziek met popsamples. Zie de commerciële kant van Four Tet, zie Against All Logic en zie zeker dit zijproject van Ross From Friends.

2. De toegift - ‘samen zacht’

   Nederlandse band die ik al lang volmondig aanraad aan al wie nostalgisch, verliefd en/of fan van Spinvis is, zeker na hun formidabele concert vorige week in de Amor.

3. Het Nieuwe Normaal - ‘God Sized’

   Troepje West-Vlaamse keikoppen dat al even tegen The Guru Guru en Sonic Youth loopt aan te schuren. Goeie groepsnaam ook.

4. Keenan Mundane - ‘Timmy Turner’

   Stuiterende hiphopbom die ik al tien keer in twee dagen had beluisterd voor ik doorhad dat het een Nederlander is die Wesley heet.

5. Nagasaki Swim - ‘The Golden Car’

   Nóg een Nederlandse band, en ook eentje die nog lang niet de aandacht krijgt die ze verdient, want op een schaal van warme tijdloosheid eindigt dit nummer niet zo ver van pakweg The Triffids.

Je vindt alle nummers terug in deze playlist, net als de tips die ik in de vorige nieuwsbrieven heb gegeven. Bij dezen zijn ook jouw aanraders van harte welkom.

En om te eindigen: vorig weekend was ik met mijn lief in Amsterdam om ‘Sag Mir Wo Die Blumen Sind’ te bezoeken, de tentoonstelling rond Anselm Kiefer. Alles aan de Duitser is groot: zijn oeuvre, zijn status, de thema’s die hij behandelt en natuurlijk de werken zelf, metershoge en -brede basreliëfs.

Om al die redenen is de expo over twee musea verdeeld. In het Van Gogh-museum wordt de band tussen Kiefer en Van Gogh belicht. Toen ik binnenging, wist ik niet dat die bestond, achteraf was die kristalhelder voor mij. Net zoals Van Gogh ziet Kiefer overal onheil en verval, al staat hij voor een aandoenlijk wuivend korenveld, en hij maakte zelfs zijn eigen versie van Van Goghs ‘Sterrennacht’.

Nog meer onder de indruk was ik in het Stedelijk Museum, waar ik oog in oog stond met het monumentale werk waar de voorstelling naar genoemd is, speciaal gemaakt voor de al even impressionante traphal van het museum. De installatie vertrekt van ‘Where Have All The Flowers Gone?’, een protestlied geschreven door Pete Seeger en later in het Duits gezongen door Marlene Dietrich, en brengt zo de gruwel van de oorlog samen met het verval dat eigen is aan de kringloop van de natuur.

Uit de vaste collectie heb ik vooral het krachtige zelfportret van de communistische, veel te vroeg gestorven schilder Anneke van der Feer onthouden, naast de gedachte dat de expo in zijn geheel buitengewoon goed gecureerd is. Mijn lief weet dat ik gelukkig ben als ze mij met opgetrokken bovenlip naar een schilderij ziet kijken en het woord ‘curatie’ hoort mompelen. Daarmee bedoel ik namelijk: hier is iemand aan het werk geweest die weet hoe je kunst mét zijn context aanbiedt zonder de bezoeker met informatie dood te slaan. Betrouwbare gidsen, die iets kunnen verduidelijken zonder het te verkleuteren: er zouden er zo meer moeten zijn. Tickets? Tickets!

Hartelijks,
Jasper