#1 Brutus heeft de boel gered

Over Mexicaanse pop en Zweedse hardcore

In 2024 werd er per dag evenveel muziek uitgebracht als in heel 1989, las ik dit weekend. Zo’n 76 miljoen mensen brengen vandaag muziek uit. Tegen 2030 zouden dat 200 miljoen mensen zijn, ofwel 1 mens op 40. Ik vind dat moeilijk te bevatten, bijna net zo moeilijk als de gedachte dat het mijn job is om over zoveel mogelijk van die muziek te schrijven.

Misschien weet je al dat ik dat doe, omdat je een stuk van mij hebt gelezen in Humo of De Morgen. Dat blijf ik voor alle duidelijkheid doen, zolang het God en mijn hoofdredacteurs belieft. Deze nieuwsbrief is daar een aanvulling op. Soms vertrek ik vanuit mijn eigen stukken, omdat ik er iets persoonlijks bij te vertellen heb of te weinig plek had op papier. Nog veel vaker zal ik hier het werk van andere journalisten en vertellers delen. Want niet alleen is er nog nooit zoveel muziek gemaakt, er is ook nog nooit zoveel verteld, geschreven en nagedacht over muziek.

Luister bijvoorbeeld eens naar Switched On Pop, een podcast over de muzikale actualiteit waar ik zelden een aflevering van oversla. Sinds hun special over de opmars van de Mexicaanse popscene zit ik tot aan mijn sombrero in de muziek van Peso Pluma en vooral Xavi, die op zijn twintigste de wereld heeft veroverd met een door en door traditionele sound - alsof een Vlaamse puber miljoenen streams zou binnenharken met schlager.

In Humo las ik met plezier het portret dat Sasha Van der Speeten van Michael Kiwanuka schreef. De bard brengt vrijdag zijn nieuwe plaat ‘Small Changes’ uit en lijkt eindelijk alle vooroordelen van zich te hebben afgeschud waar voor hem al zoveel zwarte rockers mee hebben worstelden, van Jimi Hendrix tot Sly Stone. Ook op zijn vorige plaat liet hij het activisme al toe - ‘Hero’ gaat onder meer over politiegeweld -, en na zijn fantastische set op Rock Werchter ben ik heel benieuwd hoe het vervolg zal klinken.

En verder heeft Spinvis! Een! Kerstplaat! ‘Lutke Krub’ bestaat uit een modern kerstverhaal, tekeningen van Hanco Colk en vooral zeven nieuwe liedjes, waarvan het anti-oorlogslied ‘Zonder naam’ zo mee mag in het lijstje met protestsongs van het jaar. 3voor12 sprak met hem en liet hem vertellen waarom hij zijn plaat naar een zelfverzonnen dorp noemde: ‘Ik wilde een commentaar leveren op wat er in de wereld gebeurt en kom daarmee uit bij het kleinschalige: de gemeenschappen van 100 mensen. Waar je elkaar nog tegenkomt. Waar je elkaar nog kent. Dat zou de sleutel kunnen zijn om nader tot elkaar te komen.’

Soms smokkel ik ook een stuk van mezelf in deze nieuwsbrief. Zo besprak ik onlangs ‘The Shape of Punk to Come Obliterated’, een tributeplaat ter ere van ‘The Shape of Punk to Come’ van de Zweedse band Refused. Die werd zuivere cult door hardcore te vermengen met flarden jazz, elektronica en spoken word. Het slechtste dat je dan kan doen, is zo’n revolutionaire plaat platjes naspelen. Helaas is dat precies wat de meeste groepen op ‘The Shape of Punk to Come Obliterated’ doen, van IDLES tot Quicksand. Gelukkig is er nog Brutus, en dat zeg ik niet uit chauvinisme: ze hebben van ‘The Deadly Rhythm’ hun eigen nummer gemaakt, met naar de hemel reikende gitaren en uiteraard de mokerende drums van Stefanie Mannaerts. Touché Amoré, misschien wel mijn favoriete hardcoreband, is de andere uitblinker met hun verschroeiende versie van ‘The Apollo Programme Was a Hoax’.

Verder komt de beste review van de week uit de pen van mijn Humo-collega Jeroen Maris. Wat Pogacar doet met kloeke coureurs, doet zijn proza met fronsende schrijvers: hen heel even belasten met de vraag waarom zij het eigenlijk nog doen. Deze keer stond Jeroen bij Fontaines D.C. in Vorst Nationaal, en hij genoot er even hard van als ik:

‘De glam en het geil van ‘Here’s the Thing’ zijn er voor het stadion - dat gitaartje zoemt zo lekker, en Grian Chatten lijkt bevrijd, verlicht, een handvol pondjes spijt kwijt. Of neem ‘Bug’: dansbaar, gemaakt voor meisjesheupen en jongensschouders, met in de stem van Chatten een optimistische helderheid. ‘Horseness Is the Whatness’? Een picknick op een dekentje. Er zijn frambozen en blauwe bessen, en zoenen mag.’

Dit is wat je kan verwachten van The Notes in My Ears: een wekelijkse bundel verhalen over muziek, recht uit mijn notitieboekje en dat van de besten in mijn vak, met op het einde vijf lievelingssongs van het moment en één andere culturele aanrader.

5 + 1 gratis

1. BAELY - ‘Ghoularoo’

   Zoals zijn noiseband DAMMIT hebben we er in Vlaanderen twintig, maar de elektronica from outer space die Billy Andriessens solo maakt, is in onze contreien nog niet al te vaak gehoord.

2. Fcukers - ‘Bon Bon’

   De nostalgische house-kicks, de samenwerking met James Murphy, de behoorlijk brat zonnebril die zangeres Shannon Wise droeg tijdens haar Boiler Room-sessie… deze groep wil zo graag hip en happening zijn, en het is hen nog aan het lukken ook.

3. Nectar Woode - ‘Head Above Water’

   Zoet, zacht en met dikke knipoog naar de soul uit de seventies. U zegt Celeste, ik zeg Jamila Woods. Een druppel honing in de ochtendlijke thee.

4. Peter Broderick - ‘With the Notes in My Ears’

   Het nummer waar deze nieuwsbrief naar genoemd is, een folkparel zoals ik ze in mijn studententijd met de massa in mijn playlist sleepte. Lang niet gehoord, nu weer aan verslingerd.

5. Sammy Virji en Interplanetary Criminal - ‘Damager’

   UK Garage uit het boekje én, wat ik vaak waardeer aan dance, een heel creatieve vocal.

De uitsmijter is deze week mijn favoriete schilderij, ‘Udnie’ van Francis Picabia. Ik kende het niet tot ik er vorig jaar in het Centre Pompidou op botste en een kwartier lang naar bleef staren. Picabia zou geïnspireerd zijn door een Poolse danseres die op dezelfde boot als hij naar Amerika reisde, maar het mooie is dat het schilderij ook zonder Wikipedia-weetjes voor je wentelt en wervelt.

De uitsmijter is deze week mijn favoriete schilderij, ‘Udnie’ van Francis Picabia. Ik kende het niet tot ik er vorig jaar in het Centre Pompidou op botste en er wel een kwartier naar stond te staren. Picabia zou geïnspireerd zijn door een Poolse danseres die op de boot waarmee ze naar Amerika voeren een ‘verwoed Dionysische dans’ uitvoerde, maar het mooie is dat het schilderij ook zonder weetjes van Wikipedia voor je wentelt en wervelt.

Tips, opmerkingen, pek of veren? Je weet me te vinden op jaspervanloy@gmail.com

Hartelijks,

Jasper

(C) Wikipedia